Blog 1
Door: Marloes
Blijf op de hoogte en volg Marloes
04 Februari 2013 | Australië, Melbourne
Maandag 04-02-2013
Lieve allemaal,
Jeeee, mijn eerste blog vanaf Australische bodem! Vanuit het YHA (Youth Hostels Australia) Melbourne om precies te zijn. Het is hier nu 10 uur later dan bij jullie, dus ik ga als ik zo meteen klaar ben met schrijven lekker pasta koken voor mezelf. In een zweterige keuken met 20 anderen die ook pasta maken, omdat dat toch wel lekker makkelijk is.
Laat ik even beginnen op Schiphol. Papa, mama, karen en heleen kwamen mij uitzwaaien. Als ik al zat te twijfelen of ik echt in het vliegtuig zou stappen, dan zorgde de gate er wel voor dat ik geen zin meer had om terug te lopen! We hadden de achterste van de achterste gate volgens mij. Eerlijk gezegd heb ik alleen maar lopen janken tijdens het wachten op het vliegtuig. Ik had het echt zwaar, de hele reis trouwens! Ik kwam naast Sanne en Clair (een echte Engelse lady) te zitten en zij hebben mij op de vlucht naar Londen wat kunnen kalmeren en af kunnen leiden. Zij gingen beiden op Londen hun eigen weg, dus paniek bij Marloes! Want weer was ik ‘alleen’. Ik voelde me zo vervreemd! Ik moest ook nog eens veranderen van Terminal, wat achteraf heel erg meeviel. Ik had het (nog steeds) zwaar en sprak een vrouw die er uitzag zoals alleen Nederlanders eruit zien aan. Inderdaad Truus. Zij moest ook wachten op Londen, korter dan ik, maar hebben het grootste deel samen gewacht. Zij voelde zich echt een soort moeder overste, maar aan de andere kant vond ik dat ook wel fijn. Op de vlucht naar Melbourne zat ik naast Glenn, een Engelse gepensioneerde, en naast een hele rare Australische man. Glenn was wel aardig, toen ik weer moest huilen, stelde hij mij gerust. In Singapore heb ik dan ook maar met hem (en zijn broer) gewacht. Dat was veilig en even het enige handvat dat ik had. Ik voelde me zo vervreemd en zo alleen. Ik had de hele vlucht al een soort van heimwee, dus ik was eigenlijk ook constant overstuur. Maar ach, ik kon moeilijk uit dat vliegtuig springen, dus blijven zitten dan maar. Het viel me wel een beetje tegen hoe lang ik overstuur was.
Op het vliegveld waren Jelle en Malie en inderdaad, zoals opa mij al had verteld, stond Malie te wachten en reed Jelle rondjes in z’n auto. Hij had geen zin om te betalen. Ik was zo blij dat ik Malie zag, gelijk weer janken, maar het was zo opluchting dat ik haar gevonden had en dat ze zo lief was! Ook Jelle was zo hartelijk! Ondertussen was ik inmiddels zeer vermoeid, dus bij elk woord moest ik weer huilen. Het verbaast me echt dat een mens zoveel kan huilen. Nu moeten jullie niet denken dat ik een mietje ben, want ik zit hier toch maar mooi ;). Ik heb Jelle en Malie ook verteld van mijn angst en paniekaanvallen, zodat ze me beter begrijpen. En ook dat ik deze reis op mijn manier maak en dus elke beslissing en manier van reizen goed is. Achteraf denk ik dat ik tijdens mijn vluchten ook één grote paniekaanval had, maar daar zelf niet goed uit kon komen.
Bij aankomst was het ochtend in Melbourne (08.00). Met Jelle en Malie ben ik toen gelijk Melbourne in gegaan. Dat hebben ze wel goed gedaan, want zo had ik afleiding en leerde ik de stad kennen, zodat het vertrouwd(er) voelde. We zijn ook vast naar het hostel gegaan om te kijken hoe het eruit zag, ik kon nog niet inchecken. Toch was dit wel goed, nu had ik vast een beeld en was het niet meer onbekend. Ik voelde me al meer op mijn gemak en rustiger. Je moet hier echt even aarden. Tot 2 uur hebben we door de stad gelopen. Melbourne is echt een makkelijke stad. Allemaal rechte straten en blokken, overzichtelijk en geordend, daar hou ik van . Toen zijn we nog even naar het strand geweest en heb ik kleine boodschapjes gedaan voor mezelf. Rond 16.00 hebben ze mij afgezet bij het hostel en heb ik mijn kamer opgezocht. Ik heb een 4 persoonskamer en lig samen met een Belgisch, Duits en Taiwanees (?) meisje. Verder deel je alles met iedereen. Ik had inmiddels al 50 uur niet gedoucht en 35 uur niet geslapen, dus jullie kunnen misschien begrijpen dat ik mij behoorlijk vies en uitgeput voelde. Ik heb lekker lang gedoucht. Daarna was ik zo moe, dat ik even ben gaan liggen, ondertussen druppelden mijn kamergenoten binnen en heb kennis gemaakt. Ik ben even in slaap gevallen, maar wakker geworden van honger. Dus heb ik gekookt voor mezelf in de ‘shared kitchen’, pasta met tomatensaus uit een pot. Ik ben aan tafel gaan zitten bij mijn Belgische room mate. Daarna ben ik naar mijn kamer gegaan en in slaap gevallen en niet meer wakker geworden tot vanochtend 6 uur. Ik had gisteravond constant een heimwee, vervreemd gevoel. Ik kon elke keer wel huilen. Toch heb ik mezelf gedwongen niet te doen, het is ook wel een keer klaar. Mijn kamergenootjes zeggen dat dat gevoel went, dus dat hoop ik maar. Ook heb ik eigenlijk constant kleine paniekaanvalletjes.
Ook vanochtend had ik tranen, maar die heb ik gelijk gedroogd, nu even doorzetten dacht ik bij mezelf. Ik werd dus om 6 uur wakker en dan ga ik liggen denken en dat moet ik nou juist niet doen. Dan kan ik mezelf een beetje gek maken, niet de bedoeling . Dus ik ben maar begonnen met alles op te schrijven in mijn reisdagboek, dat gaf me rust. Ik moet af en toe wat afleiding hebben, zodat ik mezelf niet gek kan maken, moet mezelf een stapje voor zijn.
Ik heb vervolgens ontbeten, ik krijg de eerste 2 dagen ontbijt van het hostel. Niet echt te eten, maar goed, ik kan erop leven. Daarna ben ik naar WorkNHoliday gegaan. Dat is de organisatie die mij de startworkshop over Australië gaf. Wel interessant, veel meer ideeën opgedaan en een hele aardige dame! Er was trouwens niemand anders bij die workshop. Daarna ben ik zelf de stad in gegaan. Ik heb een hele tijd op Federation Square gezeten. Daar hangt een groot scherm waar ze sport op uitzenden, dus dat was leuk. Voor het eerst voelde ik me meegenomen in de Australische manier van leven. Lekker chill, alles op zijn gemak en vooral niet te druk maken. Voelde me vandaag trouwens de hele dag rustig, beter op mijn gemak en met meer zelfvertrouwen. Vandaag was echt een goede dag! Voor de rest nog wat sightseeing gedaan. Daarna weer wat kleine boodschapjes gedaan en terug gegaan naar het hostel. Waar ik ben begonnen met deze blog schrijven. Ik heb inmiddels mijn plan voor deze week alweer veranderd. Ik blijf in ieder geval 1 nacht langer hier in het hostel, in plaats van naar Jelle en Malie te gaan. Ik heb gister en vandaag zoveel gelopen en indrukken op gedaan dat ik morgen even een rustdag neem. Ik ga niet in de valkuil trappen dat ik teveel ga doen en later daar voor ga ‘betalen’. Even een dag om te verwerken. Ik moet ook nog wat dingen regelen morgen, bankaccount; nieuwe simkaart; etc; dus het is handiger om hier te blijven. Dan kan ik alles even verwerken en ook vast wat verdere plannen maken. Gister dacht ik alleen maar aan omboeken en zo snel mogelijk naar huis gaan, maar inmiddels denk ik dat ik toch nog maar even hier moet blijven en wat dingen wil gaan zien . Heb ook nog geen zin om helemaal terug te vliegen! Het moet inderdaad even allemaal wennen. Er zijn trouwens helemaal niet alleen maar jongeren in het hostel. Ook gewoon echtparen en ouderen die een reis maken. En eigenlijk vind ik het wel grappig hoe het allemaal werkt. Het gevoel van somberheid heeft gister en ook een beetje vandaag nog overheerst, maar dat maakt langzaam plaats voor het plezier en de trots op mezelf. Dat heeft gewoon even tijd nodig, maar gelukkig heb ik die!
Nou ik begin honger te krijgen, dus ga maar koken.
Ik mis jullie allemaal en voorlopig nog even geen geskype, want wil eerst even aarden hier. Het klinkt misschien gek, maar dat doe ik als ik eraan toe ben. Ik wil mezelf niet onnodig verdrietig maken en niet overstuur maken.
Liefs Marloes
P.S. Aaaah, het Corderius blijft me achtervolgen! Ik kon ‘one flew over the chuckoos nest’ kijken in het vliegtuig.
P.P.S. Joeke, een nutella foto! Een van de eerste dingen die ik tegen kwam, was deze nutella- stand!
P.P.P.S Pap, die MG foto is voor jou!
P.P.P.P.S. Ik hou van schrijven, dus mijn blogs worden lekker lang :)
Lieve allemaal,
Jeeee, mijn eerste blog vanaf Australische bodem! Vanuit het YHA (Youth Hostels Australia) Melbourne om precies te zijn. Het is hier nu 10 uur later dan bij jullie, dus ik ga als ik zo meteen klaar ben met schrijven lekker pasta koken voor mezelf. In een zweterige keuken met 20 anderen die ook pasta maken, omdat dat toch wel lekker makkelijk is.
Laat ik even beginnen op Schiphol. Papa, mama, karen en heleen kwamen mij uitzwaaien. Als ik al zat te twijfelen of ik echt in het vliegtuig zou stappen, dan zorgde de gate er wel voor dat ik geen zin meer had om terug te lopen! We hadden de achterste van de achterste gate volgens mij. Eerlijk gezegd heb ik alleen maar lopen janken tijdens het wachten op het vliegtuig. Ik had het echt zwaar, de hele reis trouwens! Ik kwam naast Sanne en Clair (een echte Engelse lady) te zitten en zij hebben mij op de vlucht naar Londen wat kunnen kalmeren en af kunnen leiden. Zij gingen beiden op Londen hun eigen weg, dus paniek bij Marloes! Want weer was ik ‘alleen’. Ik voelde me zo vervreemd! Ik moest ook nog eens veranderen van Terminal, wat achteraf heel erg meeviel. Ik had het (nog steeds) zwaar en sprak een vrouw die er uitzag zoals alleen Nederlanders eruit zien aan. Inderdaad Truus. Zij moest ook wachten op Londen, korter dan ik, maar hebben het grootste deel samen gewacht. Zij voelde zich echt een soort moeder overste, maar aan de andere kant vond ik dat ook wel fijn. Op de vlucht naar Melbourne zat ik naast Glenn, een Engelse gepensioneerde, en naast een hele rare Australische man. Glenn was wel aardig, toen ik weer moest huilen, stelde hij mij gerust. In Singapore heb ik dan ook maar met hem (en zijn broer) gewacht. Dat was veilig en even het enige handvat dat ik had. Ik voelde me zo vervreemd en zo alleen. Ik had de hele vlucht al een soort van heimwee, dus ik was eigenlijk ook constant overstuur. Maar ach, ik kon moeilijk uit dat vliegtuig springen, dus blijven zitten dan maar. Het viel me wel een beetje tegen hoe lang ik overstuur was.
Op het vliegveld waren Jelle en Malie en inderdaad, zoals opa mij al had verteld, stond Malie te wachten en reed Jelle rondjes in z’n auto. Hij had geen zin om te betalen. Ik was zo blij dat ik Malie zag, gelijk weer janken, maar het was zo opluchting dat ik haar gevonden had en dat ze zo lief was! Ook Jelle was zo hartelijk! Ondertussen was ik inmiddels zeer vermoeid, dus bij elk woord moest ik weer huilen. Het verbaast me echt dat een mens zoveel kan huilen. Nu moeten jullie niet denken dat ik een mietje ben, want ik zit hier toch maar mooi ;). Ik heb Jelle en Malie ook verteld van mijn angst en paniekaanvallen, zodat ze me beter begrijpen. En ook dat ik deze reis op mijn manier maak en dus elke beslissing en manier van reizen goed is. Achteraf denk ik dat ik tijdens mijn vluchten ook één grote paniekaanval had, maar daar zelf niet goed uit kon komen.
Bij aankomst was het ochtend in Melbourne (08.00). Met Jelle en Malie ben ik toen gelijk Melbourne in gegaan. Dat hebben ze wel goed gedaan, want zo had ik afleiding en leerde ik de stad kennen, zodat het vertrouwd(er) voelde. We zijn ook vast naar het hostel gegaan om te kijken hoe het eruit zag, ik kon nog niet inchecken. Toch was dit wel goed, nu had ik vast een beeld en was het niet meer onbekend. Ik voelde me al meer op mijn gemak en rustiger. Je moet hier echt even aarden. Tot 2 uur hebben we door de stad gelopen. Melbourne is echt een makkelijke stad. Allemaal rechte straten en blokken, overzichtelijk en geordend, daar hou ik van . Toen zijn we nog even naar het strand geweest en heb ik kleine boodschapjes gedaan voor mezelf. Rond 16.00 hebben ze mij afgezet bij het hostel en heb ik mijn kamer opgezocht. Ik heb een 4 persoonskamer en lig samen met een Belgisch, Duits en Taiwanees (?) meisje. Verder deel je alles met iedereen. Ik had inmiddels al 50 uur niet gedoucht en 35 uur niet geslapen, dus jullie kunnen misschien begrijpen dat ik mij behoorlijk vies en uitgeput voelde. Ik heb lekker lang gedoucht. Daarna was ik zo moe, dat ik even ben gaan liggen, ondertussen druppelden mijn kamergenoten binnen en heb kennis gemaakt. Ik ben even in slaap gevallen, maar wakker geworden van honger. Dus heb ik gekookt voor mezelf in de ‘shared kitchen’, pasta met tomatensaus uit een pot. Ik ben aan tafel gaan zitten bij mijn Belgische room mate. Daarna ben ik naar mijn kamer gegaan en in slaap gevallen en niet meer wakker geworden tot vanochtend 6 uur. Ik had gisteravond constant een heimwee, vervreemd gevoel. Ik kon elke keer wel huilen. Toch heb ik mezelf gedwongen niet te doen, het is ook wel een keer klaar. Mijn kamergenootjes zeggen dat dat gevoel went, dus dat hoop ik maar. Ook heb ik eigenlijk constant kleine paniekaanvalletjes.
Ook vanochtend had ik tranen, maar die heb ik gelijk gedroogd, nu even doorzetten dacht ik bij mezelf. Ik werd dus om 6 uur wakker en dan ga ik liggen denken en dat moet ik nou juist niet doen. Dan kan ik mezelf een beetje gek maken, niet de bedoeling . Dus ik ben maar begonnen met alles op te schrijven in mijn reisdagboek, dat gaf me rust. Ik moet af en toe wat afleiding hebben, zodat ik mezelf niet gek kan maken, moet mezelf een stapje voor zijn.
Ik heb vervolgens ontbeten, ik krijg de eerste 2 dagen ontbijt van het hostel. Niet echt te eten, maar goed, ik kan erop leven. Daarna ben ik naar WorkNHoliday gegaan. Dat is de organisatie die mij de startworkshop over Australië gaf. Wel interessant, veel meer ideeën opgedaan en een hele aardige dame! Er was trouwens niemand anders bij die workshop. Daarna ben ik zelf de stad in gegaan. Ik heb een hele tijd op Federation Square gezeten. Daar hangt een groot scherm waar ze sport op uitzenden, dus dat was leuk. Voor het eerst voelde ik me meegenomen in de Australische manier van leven. Lekker chill, alles op zijn gemak en vooral niet te druk maken. Voelde me vandaag trouwens de hele dag rustig, beter op mijn gemak en met meer zelfvertrouwen. Vandaag was echt een goede dag! Voor de rest nog wat sightseeing gedaan. Daarna weer wat kleine boodschapjes gedaan en terug gegaan naar het hostel. Waar ik ben begonnen met deze blog schrijven. Ik heb inmiddels mijn plan voor deze week alweer veranderd. Ik blijf in ieder geval 1 nacht langer hier in het hostel, in plaats van naar Jelle en Malie te gaan. Ik heb gister en vandaag zoveel gelopen en indrukken op gedaan dat ik morgen even een rustdag neem. Ik ga niet in de valkuil trappen dat ik teveel ga doen en later daar voor ga ‘betalen’. Even een dag om te verwerken. Ik moet ook nog wat dingen regelen morgen, bankaccount; nieuwe simkaart; etc; dus het is handiger om hier te blijven. Dan kan ik alles even verwerken en ook vast wat verdere plannen maken. Gister dacht ik alleen maar aan omboeken en zo snel mogelijk naar huis gaan, maar inmiddels denk ik dat ik toch nog maar even hier moet blijven en wat dingen wil gaan zien . Heb ook nog geen zin om helemaal terug te vliegen! Het moet inderdaad even allemaal wennen. Er zijn trouwens helemaal niet alleen maar jongeren in het hostel. Ook gewoon echtparen en ouderen die een reis maken. En eigenlijk vind ik het wel grappig hoe het allemaal werkt. Het gevoel van somberheid heeft gister en ook een beetje vandaag nog overheerst, maar dat maakt langzaam plaats voor het plezier en de trots op mezelf. Dat heeft gewoon even tijd nodig, maar gelukkig heb ik die!
Nou ik begin honger te krijgen, dus ga maar koken.
Ik mis jullie allemaal en voorlopig nog even geen geskype, want wil eerst even aarden hier. Het klinkt misschien gek, maar dat doe ik als ik eraan toe ben. Ik wil mezelf niet onnodig verdrietig maken en niet overstuur maken.
Liefs Marloes
P.S. Aaaah, het Corderius blijft me achtervolgen! Ik kon ‘one flew over the chuckoos nest’ kijken in het vliegtuig.
P.P.S. Joeke, een nutella foto! Een van de eerste dingen die ik tegen kwam, was deze nutella- stand!
P.P.P.S Pap, die MG foto is voor jou!
P.P.P.P.S. Ik hou van schrijven, dus mijn blogs worden lekker lang :)
-
04 Februari 2013 - 10:05
Carolien Van Den Neste:
Dag Marloes,
wat mooi om te lezen dat je je stappen aan het zetten bent! Er klinken optimistische geluiden door je verhaal heen en vooral ook nieuwsgierigheid naar wat Australië je kan bieden. Een heel goed teken!
Geniet van het land en de mensen. Veel groeten,
Carolien
-
04 Februari 2013 - 10:15
Margot:
Heeeeeeeeej Marloesje!!
Fijn om te horen dat je goed bent aangekomen en dat het naar omstandigheden redelijk gaat ;-)
Had stiekum je ouders al gebeld en je vader zei al dat het vliegtuig goed geland was en dat is toch vrij belangrijk!!
Het komt vast goed daar, als je een beetje bent gewend aan je nieuwe omgeving. Je gaat nog zoveel zien en beleven!!
Met de paarden gaat het prima, heb zaterdag zelf op Mix gereden, in mijn eentje. Ze deed het super!! Morgen weer ff een kwartiertje erop.
Nou ik wens je heel veel plezier daar en we spreken elkaar gauw!!
Liefs Margot
-
04 Februari 2013 - 10:31
Hannah:
Jeeej je eerste blog!! Ik zat er al op te wachten!
Onwijs knap dat je in het vliegtuig bent gestapt Mar! En goed dat je inziet dat je de tijd hebt om al die somberheid om te zetten in plezier, want dat gaat je echt lukken!
Dikke kus en geniet!!! -
04 Februari 2013 - 10:48
Marianne:
Hoi Marloes,
Zette de laptop aan en hoopte al op een bericht van jou. De eerste enorme stap/hobbel heb je genomen en er zullen er vast nog vele volgen, maar ontdekken dat je ze nemen/hebben kunt dat geeft een enorme kracht!!!!!
Super hoor....... en nu dus genieten van dat geweldige land en de relaxte Australische leefwijze.
En ik hoop nog heel vaak te genieten van jouw blogs.Gelukkig houd ik van lezen.......!
Lieve groet, buuf Marianne -
04 Februari 2013 - 10:51
Opa Harm:
"YES, YOU CAN !!!Relax, zoals australie relaxed is, met allemaal vriendelijke en behulpzame mensen. Ben jalours op je, lekker warm?? verl groeten,O. -
04 Februari 2013 - 11:39
Inge:
Hee Marloes!
Wat super leuk om zo even over jouw schouder mee te kijken met je reis! Ik vind je nog steeds een held dat je dit avontuur aan bent gegaan en heel goed dat je alles zo bewust ervaart en t zo mooi op papier weet te zetten! Logisch dat je even tijd nodig hebt om te wennen. Gaat helemaal goed komen dat weet ik zeker! Nou op stal gaat t prima zoals je van Margot al begrepen had inmiddels :-) wel jammer dat Carissa's buurvrouw weer weg is want die vond ze toch wel erg lief! De nieuwe moet ze nog niet veel van weten. Maar weer even afwachten hoe dat gaat. Nou veel succes en plezier verder daar en ik denk aan je hoor! :) liefs xxx Inge -
04 Februari 2013 - 12:26
Annemieke:
You did it! Marloes, je mag supertrots zijn op jezelf! -
04 Februari 2013 - 14:37
Annemieke Van Den Abbeele Van Tekenen:
Hoi Marloes,
Geweldig je bent gearriveerd. En wat naar die paniekaanvallen. Er is een remedie, je bent al op de goede weg door jezelf toe te spreken, dat werkt in zo'n paniekaanval toestand namelijk ook.
Je zegt tegen de paniek, "Kom maar op, ik kan je aan", feitelijk gebeurt er ook niks ergs of niks om in paniek over te raken. Je bent nu even op jezelf aangewezen, maar ik neem aan dat je prima in staat bent om een tijdje voor jezelf te zorgen,...succes, en ik hoop dat je er wat aan hebt.
En ga lekker tekenen in je dagboek, dat is ook een goede afleiding.
Liefs Annemieke -
04 Februari 2013 - 15:13
Jacqueline Polman (trotse Moeder, Geen Overste):
Wat heerlijk dat jij lange verhalen schrijven leuk vindt. Dat helpt om ons dichterbij te laten voelen. En we zijn natuurlijk gewoon ook ordinair nieuwsgierig wat je allemaal meemaakt. Niet zo gek om maar meteen met die privecursus te beginnen! Kun je ten minste al je vragen kwijt en nog eens een tweede keer laten uitleggen, als dat zo uitkomt. Helemaal nu je in het hostel al wel gezelschap kunt zoeken. Dan hoef je geen volle workshopklas. Ik heb het nooit meegemaakt, zo'n meerpersoonslogies en samen koken. Maar ik lees dat er nog hoop is voor ons als echtpaar en ouderen (in spe). Eens bij je vader polsen hoe hij dat vindt (ik weet het antwoord al, maar om te plagen is het altijd leuk). Lijkt me ook een slimme zet om nog een dagje te blijven 'hangen'. Even op jezelf verder acclamatiseren. Per definitie ok als je dat even nodig hebt. Veel plezier de komende dagen. Als je niet direct iets van Willemijn hoort, die slaapt veel en is heel moe. Heeft Pfeiffer, bleek vrijdagavond, je weet zelf hoe dat is. Keel is gelukkig beter aan het gaan. Maar ze zal je ongetwijfeld zelf verder nog wel vertellen over eea.
Ik ben nu al jaloers op de eerste relaxte feelings. Houden zo! Tot schrijfs, mamma. -
04 Februari 2013 - 16:36
Willemijn (zusjelief):
Heeee topper!
Wat een cool blog, ik ben me al helemaal een beeld aan t maken hoe jij daar lekker zit! Ik hoop dat mijn verhaal over de bloemetjes en het bejaardentehuis toch nog wat helpen als je even paniek hebt. Leuk dat je allemaal op dezelfde plek kookt, zo maak je snel contact! Heb je nou een Australisch telefoon nummer? Zodra je er aan toe bent om te skypen, sta ik vooraan! Maar ik snap ook dat dat nu nog te lastig is, waai eerst maar lekker uit en vind je plekje.
Verder ben ik nog niet echt beter en heb pfeiffer, en ben heel moe. Dus nog een weekje thuis.
Heel veel plezier, en ga lekker ontspannen, je doet 't super en hebt al een grote stap gemaakt!
Dikke zoen, Willemijn -
04 Februari 2013 - 17:04
Karen:
Hee leukie
Ondanks de af en toe somberheid klinkt het toch alsof je er al een beetje aan begint te wennen. En dat is goed. Het gaat vast nog wel even duren voordat je helemaal geen heimwee meer hebt, misschien blijft dat wel altijd. Maar dat is goed, want dan weet je dat je van mensen houdt. Dus tip: maak lol, en ontmoet nieuwe mensen, die mensen die hier zijn vinden je heel stoer en blijven er voor je ook al ben je even aan de andere kant van de wereld (waar het zomer is, je naar het strand kan, niet naar school hoeft, zucht.. Oh laat ik me maar niet mee laten slepen met mn emoties, als je het nog niet door had: IK BEN JALOERS! hahaha!), dat heb ik zelf ook gemerkt.
Maar doe alles vooral lekker op je eigen manier, zorg dat je lekker rustig wordt en comfortabel met jezelf.
Hou van jou, en heel erg veel plezier! -
04 Februari 2013 - 18:18
TinyJager[oma]:
Hallo Marloes,
Ik ben met opa even in Amersfoort om Willemijn een beetje tot steun te zijn.
Toen mochten wij even jou belevenissen lezen,
lieverd wij zijn ontzettend trots op jou, je doet het toch maar even,
wij blijven je volgen hoor!!!
liefs van je opa en oma. -
04 Februari 2013 - 18:53
Papz:
Ha die Marloes,
goed om van je reis te lezen. Je bent goed bezig, maar dat wist je al van mij, toch? Ik ben en blijf een trotse Papz.
Mama vroeg, hoe ik er over dacht om als "ouder" echtpaar in een hostel te gaan, zoals je schrijft. Kun je rekenen? Reken er dan maar niet op! :-)
Veel groeten aan Jelle en Malie en plezierige dagen bij hen.
Groetjes,
Papz
p.s. alleen de MG foto kon ik niet vinden, maar dat ligt vast aan mijn technisch inzicht. Ik blijf proberen. -
05 Februari 2013 - 12:28
Lin:
He Marloes!
Zoals je weet leven wij hier volgens het principe 'er zijn ergere dingen', dus hou je daar aan vast komende tijd! (en kom maar op met de Aboriginal! (ha ha)).
Maud gisteren met een brave Twingo, keurig in galop door de buitenbak. Zou ze ooit een proefje moeten gaan doen????
Geniet ze!
xxx -
05 Februari 2013 - 19:56
Willem:
Mooi verhaal Marloes en nu al een top prestatie! Het valt me op dat je makkelijk contact legt met anderen en zolang je dat maar blijft doen ben je nooit alleen, geweldig.
Geniet van je reis
Hartelijke groeten
Willem -
05 Februari 2013 - 22:06
Ellie (je Grote "zus") ;):
Meisje, wat ben ik trots op je!!! Wauw!! Je doet dit toch maar even, zo stoer!! Geniet lieverd, van alles wat er op je af komt! Ik kijk nu al uit naar je volgende blog! Oh, heb pas een boek gelezen over Australië, zucht, wat lijkt het me daar toch relaxed;) je kan dit lief!!!
Hele dikke kus van mij, Tobias en Jenthe! -
09 Februari 2013 - 15:40
Paulien:
heeeel leuk om te lezen marloes!
gaat je lukken! ik weet niet of je nog mijn mailtje hebt gelezen die ik je heb gestuurd?
ik hoop snel weer een nieuwe blog te lezen!
xxxxxxxxxxxx -
10 Februari 2013 - 13:35
Qi:
Hey Marloes,
You've made the first step!!! Now you are on a sailing boat, let the wind take you to your adventure. There can be tough moment however every moment will be part of experience of your adventure. We are proud of you. We are all ears to hear your story when you're back home.
Where're you now? Charlie wonders if you've already touch based with Xiaoxiao.
Big hugs. Qi & Michel
-
11 Februari 2013 - 11:27
Oma:
Lieve Marloes,
Het ging zoals gewoonlijk niet zo goed met mijn p.c. zodat ik je weblog niet eerder kon openen. Je Mama heeft het toch voor mekaar gekregen. Wat geweldig zoals je het daar hebt, het verbaast me niks, je bent zo'n dappere vrouw. Geniet en zuig zoveel mogelijk moois in je op, de tijd gaat zo snel, dat zul je zien !
Fantastisch klinkt het mij in de oren, die reis. Zet al je zintuigen maar open en trap op tijd op de rem, O.K. ? Denk alle dagen aan je, veel liefs voor jou.
Big hug, Oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
